Παρουσίαση του βιβλίου ''Υστερόγραφο Ζωής'' της Ελένη Τσαμαδού

Γράφει η Μαγδαληνή Δάνα,

Μέλος της Λέσχης ανάγνωσης λογοτεχνίας

Με καλοκαιρινή διάθεση την Δεύτερα 16 Ιουνίου συναντήθηκαν τα μέλη της Λέσχης στον Εξώστη του εστιατορίου ¨Τ’ αγνάντι ¨ στο Γεράκι, για συζητήσουν το βιβλίο της Ελένης Τσαμαδού ¨Υστερόγραφο Ζωής ¨.

Το Βιβλίο περιγράφει δύο παράλληλες ιστορίες αρμονικά συνυφασμένες, της Εβραίας μητέρας Ραχήλ στην προπολεμική και μεταπολεμική Θεσσαλονίκη και του υιού της Γιοχανάν ή Γιάννη στην Αμερική την εποχή των ¨Παιδιών των Λουλουδιών¨, στο Μοναχό του Μαύρου Σεπτέμβρη και τα χρόνια του Πολυτεχνείου .

Το βιβλίο σε γενικές γραμμές άρεσε και σε πολλά σημεία συγκίνησε τα μελή της Λέσχης που το βρήκαν ενδιαφέρον . 

Η συνάντηση διήρκησε περίπου τρεις (3) ώρες. 

Το Σάββατο 21 Ιουνίου και ώρα 20:00. η Λέσχη Ανάγνωσης υποδέχτηκε με μεγάλη χαρά τη συγγραφέα του βιβλίου «Υστερόγραφο Ζώης» την κ. Ελένη Τσαμαδού στον Δημοτικό Ξενώνα Γερακίου.

Η παρουσία της ήταν ιδιαίτερα τιμητική για τον τόπο μας . Μετά τον πρόλογο της συζήτησης από την συντονίστρια της Λέσχης κ. Μαίρη Αποστολοπούλου, η συγγραφέας πήρε το λόγο και μας μίλησε για τους δεσμούς της με τη Λακωνία και ιδιαίτερα με την Σπάρτη καθώς πέρασε μερικά από τα παιδικά της χρόνια λόγω του επαγγέλματος του πατέρα της. Στην συνέχεια μας μίλησε για το βιβλίο της «Υστερόγραφο Ζώης» το οποίο ετοίμαζε περίπου τέσσερα (4) χρόνια και βασίζεται σε αληθινή ιστορία.

Το περιεχόμενο του βιβλίου αναφέρεται σε δύο παράλληλες ιστορίες αρμονικά συνυφασμένες μεταξύ τους .Στην πρώτη ιστορία συναντάμε την Εβραία μητέρα Ραχήλ όπου περιγράφεται εκτενώς η καθημερινή ζωή των Εβραίων ,ο ρόλος της πίστης και της παράδοσης στη ζωή τους, τα δύσκολα χρόνια του Β παγκοσμίου πολέμου ,τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το Άουσβιτς και τις κακουχίες όπου με διακριτικό άγγιγμα και σεβασμό στα ιστορικά γεγονότα περιγράφεται εκείνη η περίοδος χωρίς να γίνεται μια καταθλιπτική ιστορία για τον αναγνώστη .Το «Υστερόγραφο Ζώης» το κληροδοτεί στον υιό της Γιοχανάν –Γιάννη προκειμένου να του εξηγήσει την συμπεριφορά της, να διδάξει με τα λάθη της για να μην τα επαναλάβει ο ίδιος και τέλος να ζητήσει συγχώρεση .Οι έννοιες αγάπη , συγγνώμη , εγωισμός , πίστη, συγχώρεση είναι έννοιες που συναντάς σε όλο το εύρος του βιβλίου .

Η δεύτερη ιστορία αφορά το υιό της Γιοχανάν –Γιάννη που μεγαλώνει νιώθοντας την απόρριψη, την έλλειψη αγάπης, στην χώρα της Αμερικής την εποχή των «Παιδιών των Λουλουδιών» χωρίς να έχει ένα σταθερό σημείο αναφοράς μπερδεύεται . Το «Υστερόγραφο Ζώης» έρχεται να λυτρώσει και τους δύο .

Πρόκειται για ένα συγκινητικό βιβλίο που διαβάζεται εύκολα και σέβεται τον αναγνώστη. Τέλος βοήθα να γίνουν καλύτερες οι ανθρώπινες σχέσεις .

Στη συνέχεια η συγγραφέας δέχτηκε ερωτήσεις και απορίες των μελών και του κοινού ενώ μας προϊδέασε για το νέο βιβλίο που ετοιμάζει και θα έχει σχέση με το Μύστρα Λακωνίας .

Η συνάντηση διήρκεσε περίπου δύο ώρες και περάσαμε ευχάριστα. 

Καλό καλοκαίρι .

Δωρητές Γερακίου: Απόστολος Βαλάσσης

Απόσπασμα άρθρου Παντελή Λισάρη,  περιοδικό, Νέα Λακεδαίμων, 1960

Πρόσωπα:Αθανάσιος Λεοντακιανάκης

Άρθρο του Δημητρίου Μανώκα το 1966 για τον Γερακίτη Αθανάσιο Λεωντακιανάκη

Αθανάσιος Λεοντακιανάκης:  «Ο Τρομερός Γραικός»

Ο Αθανάσιος Λεοντακιανάκης φεύγει από το Γεράκι το 1931 και εγκαθίσταται στην Ανατολική Αφρική. Κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κατατάσσεται στην ταξιαρχία ΜΠΟΘΑ του νοτιοαφρικανικού στρατού. Συμμετέχει στις εκκαθαρίσεις της Αβησσυνίας και προάγεται στο βαθμό του Λοχία του Βασιλέα. Υπηρετεί στην αντικατασκοπεία του Γενικού Στρατηγείου Μ. Ανατολής. Το 1942 φθάνει ως σαμποτέρ στο Γερμανικό αεροδρόμιο της Λιβυκής ερήμου και ανατινάσσει 74 αεροπλάνα. Αργότερα συμμετέχει στη μάχη του Ελ Αλαμέιν και σε άλλες μάχες. Τον Οκτώβριο του 1945 του απονέμεται ο Μεγαλόσταυρος της Βασίλισσας Βικτωρίας.

Μετανάστευση

Χαρακτηριστικό το παρακάτω απόσπασμα από το άρθρο του Γ. Μύλλερ αναδημοσιευμένο στο Λακωνικό Ημερολόγιο του 1908, που αναφέρεται στους μετανάστες του Γερακίου στην Αμερική  και στο πώς αντιμετωπίζουν την ιδιαίτερη πατρίδα ερχόμενοι πίσω.

Χαρακτηριστικά γράφει: «Το Γεράκι όταν το δει κανείς εκ του πλησίον, φαίνεται πολύ προοδευτική κωμόπολη. Δεν υπάρχει  σχεδόν οικογένεια στον τόπο αυτό που να μην έχει ταξιδέψει στην Αμερική…. Ο εξώστης του καφενείου με τη μεγαλοπρεπή από εκεί άποψη του Λακωνικού κόλπου είναι κατειλημμένος από ντόπιους  ομιλούντες μεταξύ τους και ανυπομονώντας να προσφωνήσουν τον ξένο σε γνησιότατη αμερικανική διάλεκτο….. Επιστρέφουν με πολλά δολάρια  στα σακίδιά τους για να δουν τους συγγενείς τους αλλά βρίσκουν πληκτική τη νέα στέγη τους μετά τις απολαύσεις του Σικάγου και της Νέας Υόρκης, και όπως μας έλεγαν, σκέπτονται να επιστρέψουν μετά από λίγους μήνες από την ανία του Γερακίου στην κίνηση και την τύρβη του Νέου Κόσμου….»

Μετανάστευση

Απόσπασμα άρθρου του Παναγιώτη Πουλίτσα στο περιοδικό Σπαρτιατικά Χρονικά το 1940. Ο Παναγιώτης Πουλίτσας, εξαίρετος νομικός, ακαδημαϊκός και υπηρεσιακός πρωθυπουργός της Ελλάδας, τοποθετεί την έναρξη της μετανάστευσης των Γερακιτών προ του 1880. Στη συνέχεια αναφέρεται στα εργοστάσια σχοινοποιίας που ίδρυσαν οι Γερακίτες μετανάστες στο εξωτερικό, καθώς και στους ξενιτεμένους Γερακίτες  που συνέβαλαν οικονομικά στην ανέγερση του κτηρίου τυ Δημοτικού Σχολείου Γερακίου (Γερακίτες στην Αμερική), του Ηρώου (Δημήτριος Γ. Γερακός), της Βιβλιοθήκης (Γεώργιος Κ. Κούρλας). Τέλος, κάνει λόγο για τη-θεσμοθετημένη τότε -  προσωπική εργασία που έπρεπε να προσφέρουν οι κάτοικοι προκειμένου να εκτελεστούν τα δημόσια κοινωφελή έργα.

   

(Βιβλιοθήκη/Ενότητα Τοπικής Ιστορίας)

Scripta manent / Γράφει η Ελένη Αγγελέτου

Οι Γερακίτες απόδημοι….

Όπως κάθε περιοχή της Ελλάδας,  έτσι και το Γεράκι, τη δεκαετία του ’50 άρχισε να αιμορραγεί πληθυσμιακά εξαιτίας του φαινομένου της μεταναστεύσεως. Πολλοί Γερακίτες καθώς και κάτοικοι των γύρω περιοχών (Καρίτσα, Αλεποχώρι, Καλλιθέα) αποδήμησαν για ένα καλύτερο αύριο στην Αμερική, την Ωκεανία , την Ευρώπη.

 Η γη γόνιμη μεν, αλλά τα μέσα πενιχρά για την καλλιέργεια της. Το  νερό δυσεύρετο. Τα χρόνια δύσκολα. Τα «νιάτα» του χωριού, απελπισμένα. Η φτώχεια και η οικονομική εξαθλίωση της χώρας μετά τον αιματοβαμμένο Β’ Παγκόσμιο πόλεμο ,δεν άφησε άλλη επιλογή στους κατοίκους : «Στην Αμερική… στην Αμερική», η λέξη που αιωρείται στην ατμόσφαιρα του  χωριού, η λύση.

 Νέοι και παραγωγικοί άνθρωποι εγκατέλειψαν τη μητρόπολη για να εξασφαλίσουν την επιβίωση τους. Όπως οι περισσότεροι Έλληνες έτσι και οι Γερακίτες, προικισμένοι, εργατικοί, οξυδερκείς και παρά τα ολίγα «κολλυβογράμματα» που διδάχτηκαν  και τις άλλες δυσκολίες που αντιμετώπισαν στην εκάστοτε χώρα υποδοχής, πέτυχαν , εξελίχθηκαν, διέπρεψαν σε διάφορους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας.

 Ποτέ όμως δεν ξέχασαν το Γεράκι. Η πατρίδα είναι μητέρα στην καρδιά του ξεριζωμένου. Όσο μακριά κι αν είναι , όσο κι αν τον πίκρανε που δεν είχε να του προσφέρει το μέλι και το γάλα που κάθε μάνα δίνει , τη νοιάζεται και τη νοσταλγεί.

 Το έργο τους, τεράστιο. Δωρεές και ανεγέρσεις οικοδομικών κοινωφελών κτηρίων παίρνουν σάρκα και οστά. Το χωριό αλλάζει όψη, τρόπο ζωής, σκέψης. Δεν είχαν την υποχρέωση να προσφέρουν, ένιωσαν όμως ιερό καθήκον και σεβασμό στον τόπο που γεννήθηκαν. Άξια τέκνα του Γερακίου, απ’ αυτά επωφελήθηκαν και οι νεότεροι και ευτυχώς για μας σε μια περίοδο οικονομικής δυσπραγίας για τη χώρα το Γεράκι μας είναι το μοναδικό χωριό που ακμάζει και μπορεί ακόμη να κρατάει τους νέους κοντά του. Κάτω από τα φτερά του.

 Έτσι γίνεται συνήθως, σε κάθε εποχή , κάποιος πρέπει να θυσιαστεί για τους επόμενους…

 Ευχαριστούμε…

Ελένη Αγγελέτου,

Ασκούμενη Δικηγόρος

Αναφορά και αναφορές στο νέο βιβλίο του Μένιου Σακελλαρόπουλου

Γράφει η Ιφιγένεια Χούμπαυλη – Κανέλλη,

Υπεύθυνη λειτουργίας της  Βιβλιοθήκης κάθε Δευτέρα

Ο αστείρευτος δημοσιογράφος και λογοτέχνης Μένιος Σακελλαρόπουλος αποφάσισε αυτή τη φορά στο ταξίδι του μυαλού του να κάνει μια μεγάλη στάση στο Γεράκι Λακωνίας, στο Γεράκι μας, αφού στο νέο του βιβλίο «Η παγίδα των χρωμάτων» κάνει εκτενείς αναφορές στο χωριό μας, δίνει πνοή στα ξεχασμένα αριστουργήματα που υπάρχουν σ΄αυτόν τον τόπο και με το χάιδεμα της πένας του δίνει ποιότητα κι ενδιαφέρον σε όσους τον διαβάζουν. Ανεπιφύλακτα προτείνω όλοι να διαβάσουμε και να έχουμε στη βιβλιοθήκη μας το νέο  βιβλίο του Μένιου Σακελλαρόπουλου. Θαρρώ πως  θα βρούμε και θα αναγνωρίσουμε στις  σελίδες του πολλά στοιχεία του εαυτού μας!

Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος στη Βιβλιοθήκη Γερακίου, Μάρτιος 2014

Πολλά μέλη της Βιβλιοθήκης μας γνωρίσαμε από κοντά τον κ. Σακελλαρόπουλο κατά την επίσκεψή του πριν λίγους μήνες στο Γεράκι, γι΄αυτό και οφείλουμε - κι από εδώ – να τον ευχαριστήσουμε και να ευχηθούμε το ταξίδι του βιβλίου του να είναι καλό  και μεγάλο, τόσο μεγάλο όσο και οι εμπνεύσεις του!